Okinawa Shorin-Ryu Karate jest jednym z najstarszch styli karate. Jest to oryginalny, bojowy styl walki. Jego założycielem był Sokon Matsumura - uczeń Kanga Sakugawy. Swój styl mistrz Matsumura nazwał Shuri Te. Najsłynniejszym uczniem Matsumury był Anko Itosu, który ostatecznie ukształtował styl. Sukcesor Anko Itosu - mistrz Choshin Chibana - 10 dan zmienił nazwę stylu z Shuri Te na Okinawa Shorin-Ryu.
Podstawowym kata stylu Okinawa Shorin-Ryu Karate jest Naihanchi. Anko Itosu nadając ostateczny kształt stylowi podzielił go na trzy części: Naihanchi Shodan, Naihanchi Nidan i Naihanchi Sandan, które są wizytówką stylu.
Shorin-Ryu charakteryzuje się naturalnymi ruchami i naturalnym oddechem. Pozycje są krótkie i wysokie. Bloki są bardzo twarde i krótkie. Zarówno przy blokowaniu, uderzeniach i kopnięciach dużą rolę odgrywa praca bioder. Shorin-Ryu nie jest ograniczone do pasywnego modelu obrony. Zdolność do przeprowadzania skutecznego kontrataku podczas obrony jest rozstrzygającym elementem Okinawa Shorin-Ryu Karate.
Okinawa Shorinryu Kyudokan Karate, znane jako karate rodziny Higa, jest tradycyjną szkołą sławną na całym świecie z powodu jego historii, kultury i tradycji. Kyudokan Karate, oparte na Mistrzu Yuchoku Higa, jednym z najsławniejszych karateków ze stopniem 10 Dan w światowym karate, miało swój początek w starożytnej szkole Shorin, albo inaczej mówiąc Shuri-te (ręka Shuri). Sztuka ta przechodząc z pokolenia na pokolenie dba przede wszystkim o zachowanie technicznej tradycji bez gubienia ducha oryginału.
Podstawowe cechy szkoły to:
- zasada Myo Mamoru, mianowicie pojęcie bronienia i ochraniania ciała;
- rozwój energii Ki za pomocą systematycznej pracy z Hara (tandem) i zasadą yin-yang: mocno - miękko zrelaksowany, napinany, powolny - szybki;
- reguła Kokyu (zasada oddychania);
- zasada Marumi - Muchimi, oznacza kolistość ruchu na maksymalnym poziomie Okinawa Shorinryu Kyudokan Karate.
Szkoła Kyudokan uważa systematyczną praktykę jako jedyną drogę przechodzenia wzdłuż Do. W stałym doskonaleniu się przez praktykę, w konsekwencji osiąga się harmonie i równowagę między ciałem, umysłem i duchem oraz stan wewnętrznego spokoju. Oczywiście ten stan jest możliwy do osiągnięcia tylko przy pomocy mistrza, który będzie dawał przykład i kierował uczniem, przez stałą praktykę, wzdłuż drogi do kompletnej harmonii. Dlatego w tradycyjnym karate, pojęcie samouk nie istnieje; nie może faktycznie być mistrzem ktoś, kto nie przebył drogi ucznia. Ten łańcuch połączeń uczeń-mistrz, który sprawdził się przez wiele pokoleń funkcjonuje tak długo jak tradycyjne karate istnieje.
Motto szkoły Kyudokan - Kyudo Mugen (trening-droga DO jest bez końca) symbolizuje ducha szkoły, który wyraża się trwałością w praktyce i niekończącym się poszukiwaniem doskonałości jako droga do wzrostu, jako antyteza do graniczącej mentalności.
Rodzina Higa należąca do dynastii Samurai na Okinawie, jest dzisiaj reprezentantem Okinawa Kyudokan karate. Mistrz Yuchoku Higa, Hanshi 10 Dan, wypromował szkołę i rozsławił na cały swiat dbając o jej rozwój aż do śmierci na Okinawie w listopadzie 1994r. Mistrz Minoru Higa, Soke 10 Dan, jest obecnie szefem Kyudokan Federation i ma swoją centralę (główne Hombu dojo) w Naha, Okinawa.
Kobudo to sztuka walki bronią, pochodząca z Okinawy. Bronie używane w Kobudo są bardzo charakterystyczne. Wywodzą się od narzędzi rolniczych takich jak na przykład Kama (sierp). Pod koniec II wojny światowej Kobudo właściwie zanikło na skutek tego, że popularyzacja Okinawa Karate-do, przyniosła mistrzom większe profity. W latach 50-tych ubiegłego stulecia Kobudo odrodziło się i zaczęło być coraz bardziej popularne najpierw na Okinawie i w Japonii, a potem na całym świecie.
Kobudo - starożytna wojskowa droga
Ko - prosty, starożytny, stary
Bu - wojskowy
Do - droga (sposób osiągnięcia czegoś
Przedstawienie pełnej historii kobudo nie należy do rzeczy prostych. Jest ona bardzo niejasna, wręcz dwuznaczna. Utrwaliło się tylko kilka zapisów historycznych, gdyż większość przekazywano ustnie od mistrza do ucznia. Natomiast fakty spisane w miejscowych księgach zaginęły, bądź uległy zniszczeniu w toku walk, podczas II Wojny Światowej. Wiadomo jednak, że w XII wieku miejscowi władcy zwani Aji przejęli władzę nad ufortyfikowanymi dworami ziemskimi zwanymi Gusuku. Wkrótce po tym, w 1326 roku, władzę podzielono między trzy małe królestwa, co doprowadziło do wielu wewnętrznych walk, trwających aż do 1429 roku. Wtedy właśnie Sho Hashi zjednoczył wyspę i utworzył Królestwo Ryukyu. Ryukyu (Riukiu) - archipelag wysp japońskich ciągnący się łukiem długości ok. 1200 km od Kiusiu do Tajwanu, oddziela morze Wschodniochińskie od Oceanu Spokojnego. Ryukyu pośredniczyły w handlu Japonii z Chinami i wyspami południowej części Oceanu Spokojnego. Okinawa to największa wyspa w archipelagu Ryukyu: powierzchnia 1,2 tys. km kwadratowych. Główne miasto i port - Naha.
Dwa kolejne stulecia (XIV-XVI w.) nazwano "Złotym Wiekiem Handlu". Królestwo stało się w tym czasie największym centrum handlu z Chinami oraz innymi, mniejszymi państwami.
Ten dynamiczny i przynoszący ogromne korzyści finansowe rozwój ekonomiczny, miał również swoje negatywne strony. Statki handlowe wypełnione po brzegi drogocennym towarem, stały się łatwym łupem dla miejscowych piratów i innych rzezimieszków. Skutkiem tego był spadek przychodów królestwa. By się przed tym obronić żeglarze zaczęli zbroić swoje załogi. To jednak przyczyniło się do licznych burd w portowych barach i zwiększyło liczbę ofiar. W roku 1580 Toyotomi Hideyoshi wprowadził edykt zakazujący posiadania i noszenia broni. Miało to odbudować pokój na wyspie i doprowadzić do ponownego wzbogacenia się królestwa. Tylko samuraje cieszyli się w tym czasie przywilejem posiadania broni.
Samuraj - (nazwa pochodzi od japońskiego czasownika samurau (służyć panu), to pierwotnie świta służąca najwyższym dostojnikom japońskim. Z czasem termin rozszerzono do znaczenia 'wojownik'. Od czasów hegemonii Toyotomiego status dziedziczny - według ówczesnego prawa istniał ścisły podział na cztery klasy społeczne: wojowników, chłopów, rzemieślników i kupców. Symbolem pozycji samurajów były dwa miecze (długi miecz 'daito' i średniej długości 'wakizashi', razem stanowiące komplet, zwany 'daisho') - ich noszenie było prawem i obowiązkiem japońskich wojowników. Co ciekawe słowo 'samuraj' używane jest głównie w krajach zachodnich, w Japonii popularniejsza jest nazwa 'bushi'.
Na tle tych wydarzeń na polach bitewnych rozwinięto techniki walki pustą dłonią. Metoda ta nie sprawdzała się w walce defensywnej i podczas zmasowanego ataku. W 1609 roku, klan Satsuma Samuraj zaatakował Okinawę i przełamał jej obronę.
Mieszkańcy wyspy użyli do obrony prostych tarczy wykonanych z żółwich skorup (Tinbe) oraz krótkich sztyletów (Rochin). Ta broń nie stanowiła jednak wystarczającej przeciwwagi by poradzić sobie z łukiem i mieczem samurajskim. Jedynymi narzędziami jakie posiadali wyspiarze były ich proste narzędzia rolnicze. I to właśnie na tym podłożu ukształtowało się Kobudo na Okinawie.
Na rozwój takich, a nie innych broni miały również wpływ ubogie złoża rud metali na wyspie. Wszelkie metalowe przedmioty i narzędzia były tam bezcenne. Wzmianki na ten temat można odnaleźć w raportach chińskich poselstw i misji handlowych odwiedzających wyspę. O tym jak wielką wagę przywiązywały władze Okinawy do właściwej gospodarki tymi surowcami, świadczy fakt powołania specjalnej agendy kontrolującej ich właściwe wykorzystanie.
Od inwazji klanu Satsuma Samuraj, Okinawa była pod rządami bardzo słabego rządu pod przewodnictwem Shoguna. Shogun - (z japońskiego 'wielki wódz'), najwyższy tytuł w hierarchii stanowisk państwowych w feudalnej Japonii; nadawany przez cesarza, pierwotnie na okres wypraw wojennych, od 1192 dożywotnio z prawem dziedziczenia (oznaczał wówczas zwierzchnika nowej klasy samurajów); shogunowie uzyskali niemal absolutną władzę w państwie, odsuwając od rządów cesarzy; był to system rządów.
Dopiero w czasie odrodzenia się rodu Meiji, w połowie XIX wieku, z początkiem rozłamu w królestwie i po włączeniu Okinawy jako prefektury w 1879 roku, Karate i Kobudo zostały włączone do publicznej edukacji. Decyzja ta sprawiła, że ówcześni mistrzowie większą wagę przywiązywali do usystematyzowania techniki. Dążyli do tego aby nauka Kobudo stała się łatwiejsza i bezpieczniejsza dla uczniów. Rozpoczęto prace nad tym by Kobudo i inne sztuki walki zaprezentować jak największej rzeszy odbiorców.
Pierwszy publiczny pokaz Kobudo, który odbył się poza terenami archipelagu Ryu-kyu miał miejsce w Japonii w 1915 roku. Poprowadzili go wspólnie w Tokio Shinko Matayoshi i Gichin Funakoshi (ojciec współczesnego karate). Pokaz ten zrobił ogromne wrażenie na ówczesnych władzach.
Należy mieć na uwadze fakt, że Kobudo nie rozwijało się samodzielnie. Z każdą szkołą kobudo, mimo że jest to sztuka walki z wykorzystaniem broni, związany był także system (najczęściej rodzinny) walki bez broni. Shuri-te trenowano w centrum stolicy Shuri, Naha-te w centrum handlowym Naha, natomiast Tomari-te w dystrykcie Tomari położonym pomiędzy nimi. Z każdego stylu wywodzili się wielcy mistrzowie, którzy stworzyli tradycje, które przetrwały do naszych czasów. Dzięki nim Kobudo i Karate ocalały od zapomnienia. Rygorystyczne, wieloletnie treningi kultywowały zarówno rozwój siły fizycznej jak i duchowej. Tradycje sztuki walki wniosły swój udział w budowę charakteru, odpowiedzialności społecznej i rozwoju zdrowego stylu życia oraz rozwoju umysłu wśród młodych adeptów.
Współczesne Kobudo zapoczątkował Shinko Matayoshi (1888-1947) urodzony w Naha. Pochodził on z bardzo bogatej rodziny. Walki bronią rozpoczął we wczesnym dzieciństwie. W wieku 22 lat odbył podróż do Mazdżurii. Tam dołączył do grupy górskich koczowników. To od nich nauczył się kilku nowych metod walki bronią, które następnie przekazywał swoim uczniom. innowacyjne i nieznane wcześniej na Okinawie aspekty walki. Jego nauki kontynuował syn Shinpo. W 1970 roku założył on stowarzyszenie Zen Okinawa Kobudo Renmei i do czasu swej śmierci w roku 1997 był jego doradcą technicznym. Treninigi Kobudo opierają się na trzech głównych elementach: kihon, kata i kumite. Kihon polega na ćwiczeniu podstawowych technik przemieszczając się w przód i w tył. Kata to ćwiczenia połączonych ze sobą technik, które wykonywane są z zachowaniem ściśle ustalonej kolejności, przedstawiają wyimaginowaną walkę z kilkoma przeciwnikami. Kumite to walka z przeciwnikiem.
Copyright © Kyudokan-Polska 2019